از تجمع اعتراضی برمی گردم. اعتراضی که مدت ها در گلوها مانده بود و حالا تبدیل به صدای دیگری شده. اعتراض به اینکه دیگران را مجبور کنیم آنطور که ما می پسندیم و درست می دانیم رفتار و زندگی کنند. اعتراض به هجمه ی ترسی که تفاوت ها در دل هموطنانمان می انداخته. اعتراض به یکدست کردن و بی جان کردن.
چقدر جای عزیزانی که خود پوشش سر دارند و معترض این اجبار و تک صدایی هستند خالی بود! کاش از طرفی شهامت کنیم و خود را شفاف کنیم! و از طرف دیگر, هیچ گروهمان ترس به دل گروه دیگر نیندازیم. و همه آزاد و رها ابراز کنیم. که اصلا معترض به این ترس به جان دیگران انداختنیم!
و کاش با رنگ ایرانیت مان و اشتراک خواسته هایمان به میداین بیاییم برای آینده ای نو. که هر کدام از پرچم های گذشته و خواسته های گروهی, گروهی دیگر را در لاک خود می کند. متفرقمان می کند.
خلاصه که جای جمعیت بسیاری از معترضین که می شناختمشان خالی بود.
چه حس خوبی است که کنار هم و صدای هم باشیم. حالا که فضای ابرازی زاییده شده و مرد و زن دارند کنار هم قرار می گیرند دلم گرم تر است. با وجود همه ی اندوه و خشمی که در دل موج می زند, انگار جان تازه ای گرفته ام. ته دلم قوت بیشتری حس می کنم. انگار همه ی هموطنانم در من هستند و من در آنها. انگار این ابراز من, صدای من و خواسته ی من است که بالاخره از حنجره بیرون آمده و دارد بلند می شود. از آن صداها که توان بیرون آوردنش را نداری. صدا و خواسته ای که حتی خودم پیشتر انقدر شفاف نشنیده بودمش. حالا دارد از دهان جمع بلند می شود. باشد که همه بشنویم. که شنیده شود.
حالا من چیزی می خواهم فراتر از تساوی حقوق زن و مرد و رفع تبعیض های جنسیتی.
در این
پذیرفتن همه ی تفاوت ها را می خواهم. بالا رفتن درک خود و جامعه و گشودگی آغوش میهنمان را به روی همه می خواهم. اینکه یک صدایی به ما حکومت نکند.
