طبیعت، طیفی از ابراز

آب های وسیع که حرارت ببینند، راهی برای ابراز می یابند، به سمت آسمان. 

توده ی ابرها نقشی است که آب ها ی روی زمین بر صفحه ی آسمان می اندازند. 

و بعد، تراکم ابرهاست و سرما که در قطره های باران بروز می یابد. 

هر راهی که به ابراز گشوده می شود صحنه ای است از طبیعت.

نقشی که آب های زیر زمین می نگارند - آنها که از گرمای بیرون پوشیده می مانند - هم نقش دیگری است و جلوه ای دیگر از طبیعت. 

گویی که این ابرازها، میان تکه های جدا جدای طبیعت پل می زنند و بستر ارتباط و یکپارچگی اند. 

اجزای طبیعت چه هنرمندند در کانال ابراز دیگری شدن!