انگار که رابطه ی همسری در ذات خود فرزندی دارد. فرزندی که از آغاز شکل گیری رابطه میان دو روح، میان دو جان در دل ارتباط بوده و هست. جان دارد. در نقاطی از زمان دعوت می شود به اینکه در قالب جسم ظاهر شود. ممکن است فرزند رابطه ای هیچ گاه جسمانی نشود، چه اینکه همسران نخواهند و چه اینکه بخواهند و دعوتشان مستجاب نشود، و روزی حس هایشان نباشد که پیکر فرزندشان را درک کند. ولی آن فرزند هست. جان دارد. اصلا شاید راهی یابند که جان فرزندشان را در پیکره ی دیگری جاری کنند؛ خواه کودکی دیگر باشد، یا هر وجود و اثری که از آبشخور همسریشان جان یابد. ممکن هم هست که رابطه ای یک یا چند بار بخواهد جان فرزندش را در قالب جسمی بریزد و به خواست خداوند، خواسته اش روزی اش باشد؛ در طول زمان، فرزندشان در صورت پیکر یا پیکرهایی به این دنیای مادی متولد شود. جان پیوند همسری همچنان جاری است در فرزندش...
