طلوع

روى چمنزار صخره اى کنار آب ایستاده اى. آرامش سحرگاهى اقیانوس، پیش رویت، نرمى سبز چمن، زیر پایت، و لطافت خنک نسیم صبح، روى گونه هایت. سبک مى وزد و تو با اشتهاى تمام مى خواهى یک نفس، همه اش را در خود سرازیر کنى. ریه هایت تازه مى شوند.

آب در صافى بُرّنده ى افق به آسمان وصل شده است. آسمان اما به حال خودش نیست. رنگ و رویش آفتاب و مهتاب است! کبودى بالایش، به سمت آب، بى رنگ و رو مى شود و نزدیکى هاى افق، روى رنگْ پریده اش، گل مى اندازد! افق، بى قرار است. دارد رنگ عوض مى کند. نفس تازه اى فرو مى کشى. همانجا حبس مى شود. این افق بى قرار، دارد شکاف مى خورد! از میانه اش، سایه روشن زرد به سرخى سر بر مى آورد، آرام حرکت مى کند و در یک نیم دایره به سمت بالا موج مى اندازد. آسمان متلاطم است! چشم بر نمى دارى. لحظه ى بعد، روى  لبه ى پایینى آسمان و در سرچشمه ى موج زرد و سرخ، یک نقطه ى روشنایى سر بر مى آورد. نقطه، دایره مى شود و دایره بزرگ و بزرگتر. هرچه مى گذرد، طلایى نور، موج بزرگترى در آسمان مى کشاند. غرق تماشایى. نفس تازه مى کنى. گرما بر جانت مى نشیند.