سلام به نقطه های تماس

سلام به همین نقطه ی تماس که توجه رو جلب کرده؛ تماس دو انگشت با هم. 

تماس خودکار روی کاغذ.

تماس نگاه با نگاه. لمس حضور دیگری...

تماس کلمات با گوش, کلام با شنوایی. 

تماس کف پا روی زمین. تکیه بر سطحی دیگر, اصطکاک, و شروع حرکت.

سلام به تماس قطره ی شبنم با برگ گل. تماس پرتو نور با آسمان, با پنجره. 

سلام به تماس چشم با دل. دل با دل. سلام به نقطه ی تماس جان ها. 

به هر نقطه ی مماس در آغوش سلام. به دستها که حلقه می زنند. 

به تماس نگاه با دل. نگاه با آسمان. 

به انگشت روی انگشت. به احساس نبض. احساس زندگی, گرمی, و حرکت.

سلام به نقطه های تماس دست با دست در دستان گره کرده. به تماس سایه با زمین. و نور با آسمان.

سلام به نقطه ی تماس ریشه با خاک. آوند با آب. و جوانه با روشنی.

سلام به نقطه ی تماس آگاهی با جان. به نقطه ی تماس آگاهی با تماس. سلام به تماس ها که ریشه در آگاهی دارند.

سلام و نرمی و زایندگی به نقطه های تماس!

دعایم, خواسته ام, تلاشم

از تجمع اعتراضی برمی گردم. اعتراضی که مدت ها در گلوها مانده بود و حالا تبدیل به صدای دیگری شده. اعتراض به اینکه دیگران را مجبور کنیم آنطور که ما می پسندیم و درست می دانیم رفتار و زندگی کنند. اعتراض به هجمه ی ترسی که تفاوت ها در دل هموطنانمان می انداخته. اعتراض به یکدست کردن و بی جان کردن.

چقدر جای عزیزانی که خود پوشش سر دارند و معترض این اجبار و تک صدایی هستند خالی بود! کاش از طرفی شهامت کنیم و خود را شفاف کنیم! و از طرف دیگر, هیچ گروهمان ترس به دل گروه دیگر نیندازیم. و همه آزاد و رها ابراز کنیم. که اصلا معترض به این ترس به جان دیگران انداختنیم! 

و کاش با رنگ ایرانیت مان و اشتراک خواسته هایمان به میداین بیاییم برای آینده ای نو. که هر کدام از پرچم های گذشته و خواسته های گروهی, گروهی دیگر را در لاک خود می کند. متفرقمان می کند. 

خلاصه که جای جمعیت بسیاری از معترضین که می شناختمشان خالی بود.  

چه حس خوبی است که کنار هم و صدای هم باشیم. حالا که فضای ابرازی زاییده شده و مرد و زن دارند کنار هم قرار می گیرند دلم گرم تر است. با وجود همه ی اندوه و خشمی که در دل موج می زند, انگار جان تازه ای گرفته ام. ته دلم قوت بیشتری حس می کنم. انگار همه ی هموطنانم در من هستند و من در آنها. انگار این ابراز من, صدای من و خواسته ی من است که بالاخره از حنجره بیرون آمده و دارد بلند می شود. از آن صداها که توان بیرون آوردنش را نداری. صدا و خواسته ای که حتی خودم پیشتر انقدر شفاف نشنیده بودمش. حالا دارد از دهان جمع بلند می شود. باشد که همه بشنویم. که شنیده شود. 

حالا من چیزی می خواهم فراتر از تساوی حقوق زن و مرد و رفع تبعیض های جنسیتی.

در این 

پذیرفتن همه ی تفاوت ها را می خواهم. بالا رفتن درک خود و جامعه و گشودگی آغوش میهنمان را به روی همه می خواهم. اینکه یک صدایی به ما حکومت نکند. 

 

کهکشان "ما"

اگر که پل شویم,

من و تو ما شویم,

میانه ی ستاره ها

چو کهکشان شویم.

 

من و تو

گرچه در دو سوی طیف بودنیم,

اگر نگاه و انتخابمان جداست,

اگرچه مثل هر گلی به کار خویش,

عطر و رنگ خود به هر کجا پراکنیم,

باز همچنان,

"ریشه های ما به آب,

[شاخ و برگ] ما به آفتاب می رسد".

همچنان در کرانه های زندگی,

در کناره ی همیم

هم مسیر و هم سفر.

در قطار زندگی,

روز را به شب,

 و شام تیره را به روشنای صبح,

در تلاطمیم.

 

اگر که پل شویم,

من و تو ما شویم,

میانه ی ستاره ها

چو کهکشان شویم.

 

9 مهر 1401

کلمه ی بی کلمه!

حس می کنم جا داره همه ی کلمه ها یک بار از زندگی پاک بشن.

تاریخ اگرچه مفهوم ها و تجربه های زیادی رو به کلمه آورده, اما خیلی از کلمه ها رو هم دچار گرد و غبار و بلکه لایه هایی از جرم و کدورت کرده که دیگه رسانا نیستند. دیگه اون تجربه ها و مفاهیم رو نمی رسونن.

دلم می خواد یه بار بی کلمه بشم. یعنی همه ی آدمها بی کلمه بشیم و بدون کلمه ها زندگی رو زندگی کنیم. 

شاید وقتی بی غبار و کدورت سالیان, کلمه ها رو تجربه کنیم, اونها تر و تازه بشن و کلمه های تازه ای متولد بشن. 

بنظرم شستن کلمه ها می تونه به شستن نگاهمون کمک کنه.

و بعضی کلمه ها رو باید چند بار آب کشید.

 

خرداد 1401

کنار آتیش

آروم و قرار

در متن برو بیا و سر و صدای روزمره, همینطور که زمان می بره که از هستن خود, از حال خود باخبر بشم,

مثل اون وقتها که تازه آروم آروم می فهمم دارم نفس می کشم, و کم کم نفس ها عمق می گیره و ذره ذره توجهم به خود جمع و جور می شه,

و بالاخره در من قرار نسبی می گیرم, هست می شم, 

حتما همینطور برای مواجهه و مرتبط شدن با غیر خود هم زمان و حوصله لازمه, سکوت و توجه لازمه. و بلکه به مراتب بیشتر!

وقتی با طبیعت روبرو می شم, برای شنیدن شعله های آتیش, بال پرنده و تنفس درخت, برای لمس حضور طبیعت, گویی که اول لازمه به خود برگردم, از هر طرف جمع و جور بشم, یکپاره و هست بشم تا بتونم متوجه اونها بشم. بهشون وصل بشم. 

دیگه چه برسه به اطرافیان! مادر و پدر, همسر, فرزند, خواهر و برادر و دوست, خویشان و همکاران, و غریبه ها. 

افرادی که باهاشون در ارتباطم. چه بسا هر دو پراکنده باشیم و در جای خود قرار نداشته باشیم! نباشیم!

چقدر طمأنینه و توجه لازمه که بتونیم خود و دیگری رو در جمع و جور شدن و هست شدن حمایت کنیم! که بتونیم به هم برسیم! که بتونیم مدام همدیگه رو لمس کنیم. که جان به جان وصل بشه.

چیا می تونه آدم رو در آروم و قرار گرفتن و توجه کردن کمک کنه؟

لابد جنس طبیعت که اهل طمأنینه و قراره رفیق خوبیه برای تمرین و تجربه ی وصل!

همجان طبیعت شدن خواستنیه.

 

 

21 خرداد 1401

 

 

"بگفتا من گلی ناچیز بودم"

آیا ما از جنس آنچه دوستش داریم می شویم یا همجنس دوستی ورزیدنمان به آن؟ 

همرنگ دوستانمان می شویم یا دوست داشتن هایمان؟

 

شاید هم هر دو و بلکه بیشتر از این؟

خوشا روزی

قربان آن روزش بروم که هر دلی بند چیزی باشد. مجذوب نقطه ی دیگری شده باشد آنجا بیرون. دل سپرده باشد؛ شده به یک برگ یا به یک دانه ی شن. 

پر از وجد, لبریز دوستی.

آن روزی که به هر جذبه, رشته ای بافته باشیم, تاری یا پودی. یک عالمه اتصال. یک عالمه همدلی و یک جانی.

ببافیم و ببافیم. حریر لطیفی بر پیکر عالم.

قربان آن روزی که همه بیدل شده باشیم و غرق سرشاری جان.

قربان آن روزی که آفرینش, حریرپوش شود.

قیامت

شاید که هر چیزی قیامتی داشته باشد.

قیامت به معنی کنه و نهایت بودن هر چیز. هر مفهوم، هر حقیقت، هر ارزش، هر وجود. 

شاید حتی مفهوم خدا هم قیامتی دارد.

آن زمان که از هر تصویر و عنوانی عریان می شود و مفهومش می شود خودش.

بی پیکر حضور دارد. بی واژه لمس می شود.

همان که هست. همان که جریان دارد. 

صدای پاره های تن، صدای جان

تو فقط صدایم کن! با من کاری داشته باش! خواسته ای، اعتراضی، بهانه گیری ای. فقط صدایم کن. بگذار حرف به حرف کلامت رو با گوش جان مزه مزه کنم. غرق شوم در شنیدنت.

صدایم کن و خود رو از یادم ببر! یادم بینداز که مادرم، همانی که صدایش می زنی تا دردی را چاره کند، در حالیکه خودش دنبال مرهم است. از تو چه پنهان، دلم به این خوش است که دلت به من خوش است.

عزیز جان، بیشتر برایم بگو! کمی با آب و تاب تر! اینکه ظرف غذایت افتاد و نتوانستی ناهار بخوری، اینکه در ساعت بازی توپ نداشتی، می خواهی فلان کتاب را بخری، یا آن بازی ویدیویی که اجازه می خواستی برایش، و اینکه حرفت شده با برادر، اینکه حال مدرسه رفتن نداری، یا چقدر دلت برای دوستان قدیم تنگ شده... سراپاگوشم. دل و جان گوشم. تو بگو! اینطوری به من فرصت می دهی خود را جمع و جور کنم، گرم شوم و در حال و روزت حل شوم. 
چه حالی دارد وقتی صدایم می کنی، نزدیکتر بیایی، بیایی مقابلم! کاش حواسم باشد، آب دستم باشد زمین بگذارم، پیش بیایم. طوری که چشم به نگاهت بدوزم. تو بگویی و من حظ کنم. تو بخواهی و من آب شوم.

می دانی عزیزکم، پاسخی هم که برایت نداشته باشم، همین صدا کردنت و آب بر زمین گذاشتنم چاره و مرهممان می شود. جان می شود.
 

اقلیم من

احساسات را نمی‌شود به بند کشید. 

شرایط جوی را نمی‌توان متوقف کرد. می‌شود در پاکی زمین کوشید. از تولید گازهای گلخانه‌ای جلوگیری کرد تا اقلیم‌های زمین دست‌کاری نشوند. تا بر طبیعتش بماند. اما نوسانات جوی از طبیعت هر اقلیم است و اجتناب ناپذیر. 
وقتی آفتاب شدت گرفته، یا باران سیل‌آسا می‌بارد، نمی‌توان این بروزهای جوی را بند آورد. اگر هم خود را از آن بپوشانیم، چتری و سرپناهی بگیریم، بارش همچنان ادامه دارد. باران است و می‌بارد، آفتاب است و می‌تابد، رعد است و می‌خروشد، گاهی هم رنگین‌کمانی پل می‌زند میان آب و آفتاب. 

احساسات هم می‌آیند و می‌روند. نمی‌توان قطع‌شان کرد. نمی‌توان کودک هیجان‌زده، مادر خشمگین، یا پدر نگران را به‌خاطر این حس‌ها سرزنش کرد و دنباله‌ی احساسات‌شان را برید. می‌شود از اقلیم تن و روان مراقبت کرد و از گرمایش زمین پیشگیری. اما در یک اقلیم، اگر شرایط جوی‌ای بروز کرد، دیگر از طبیعت آن اقلیم است. باید تسلیم بود و پذیرا.

کاری که می‌توانیم بکنیم شاید این است که طبیعت را در آغوش بگیریم و نیروی احساسات و شرایط جوی را در مسیری سازنده مهار کنیم. 

در ترس، شادی، خشم، دلتنگی، نگرانی، ناامیدی، هیجان، عشق و دوستی، شور، خستگی، و هر احساس دیگری، اینکه ما آن را در چه مسیری جریان دهیم، آن را نیرویی مثبت و سازنده و پیش برنده، یا منفی و مخرب و بازدارنده می‌گرداند.