صبح و صدا

صبح هاى وسط هفته حال و هواى خاصى دارد. جدا از اینکه بخاطر آماده شدنهایمان براى بیرون رفتن، سرعتش بیشتر از روزهاى تعطیل است، صداهایش هم متفاوت است. شاید همان سرعت، این همهمه ها را در ذهن و بعد در زبانمان مى نشاند. پر از موضوع هستیم براى در میان گذاشتن؛ یاد روز گذشته حتى بیشتر از شب قبل همراهمان شده. نمى دانم شاید چون اول خاطره شدنش است با شور تازه اى به سراغمان مى آید و دلمان مى خواهد با هم سهیم شویم. قرارهاى هماهنگ نشده و برنامه هاى ریخته نشده هم که معمولا در سفره ى صبح جا دارند و همیشه هم مى خواهیم فکرى برایشان بکنیم. این وسط ها یکى بازى اش مى گیرد و صدایش براه مى افتد. یا دو نفر در تعقیب و گریز صبحگاهى سر و صدا مى سازند. موج صداى سؤال هاى علمى و فلسفى هم که در ذهن تازه ى صبح گل مى کنند خود را در میان بقیه ى صداها جا مى دهند. پرسش هاى بى جواب و جمله هاى نا تمام در فضا معلقند و صداهاى تازه مجالشان نمى دهد. این وسط ها هم گاهى صداى اعتراضى و کمک خواستنى بلند مى شود. خنده وقتى به سراغم مى آید که مى بینم هیچ صدایى براى دیگرى صبر نمى کند و نه پشت سر هم که همزمان از هر گوشه اى مى آیند. پاسخ و عکس العمل هم مى خواهند و نگرفته ادامه دارند! خنده ام مى گیرد از سردرگمى اینکه کدام را دریابم. 

دم در هستیم و بابا خیلى عجله دارد. در همین فکرها که کدام جواب ها لازم ترند و به که چه بگویم، و لابلایش فکر از قلم نیفتادن وسایل، صدایى است که با شعر کمک مى خواهد و هر چند جمله یک بار مى گوید "مامان سه تا میایى دنبالم؟"، هنوز جواب نگرفته باز شعرش را از سر مى گیرد، و دوباره "مامان! سه تا؟"، باز شعر و باز "مامان! سه تا بیایى ها!". به خود که میایم، میان موج فکر و شعر، صداى دیگرى توجهم را به خود جلب مى کند؛ یکى که دارد با عجله کفش مى پوشد که زودتر از بقیه برود صداى پاسخش به سؤالى در مورد فضا بلند است. صداى خنده ام بلند مى شود و دلم مى خواهد بنویسمش...