مسلمانی، نام یا نشان؟

انیمیشن زندگى حضرت ابراهیم رو تماشا مى کردیم. خوب! نقدهایى وارد بود. چند نقطه ی داستان توی ذوق مى زد و سکته داشت. 

یکى از اون جاها وقتى بود که ابراهیم علیه السلام بعد از شکستن بت ها خیلى بى مقدمه گفت "اى مردم، من پیامبر خدا هستم..." حتى ماجراى ستاره و ماه و خورشید پرستى را هم نشان نداده بود! 

این پرش داستان، حال و روز خودم رو تداعى کرد که شناسنامه اى مسلمان بدنیا آمده ام و در جامعه اى با پسوند اسلامى تربیت شده ام. پیش از آنکه با تجربه هایم سیرى کرده باشم و فارغ از احوالى که بر من گذشته، مسلمان صدایم کرده اند. داستان اینجور مسلمانى من هم مثل این انیمیشن، سکته داشته. نمی دانم! شاید آنچه می تواند نقشی در من بنگارد و آن بهره ای که می توانم از داستان زندگى پیامبران برای خود بردارم، نحوه ى بودنشان روى منحنى زندگى بوده نه اینچنین دریافت هاى پله اى از زندگى شان. آنطور که با حواس بیدار خود قدم به قدم جرأت کرده اند حضور داشته باشند و تجربه هایشان را زندگى کنند.